Spaanse zomerliefde

Zodra het vliegtuig aan de grond staat en zich een weg naar de juiste gate taxiet, maken alle inzittenden rondom Els zich al los. Verschillende mensen staan op en graaien meteen hun handbagage uit de opbergruimtes boven hun hoofden en zetten zich ongeduldig in de middengang. Jezus, mensen, wat een haast. Doe toch even rustig aan. Els leunt weer in haar stoel en sluit haar ogen in een poging de drukte om haar heen te negeren. Ze ging net op vakantie om al die drukte en stress achter zich te laten. Haar job als PR-verantwoordelijke van een internationaal bedrijf met een hoofdvestiging voor de Benelux, eist hoe langer hoe meer van haar. De voorbije maanden was er heel wat te doen rond een nieuwe technologie in hun productieproces, waardoor ze heel wat arbeidskrachten konden ontlasten en de zware taken door nieuwe machines laten overnemen. De media waren erop gesprongen als een dolle hond die na een week zonder eten een lekker bot aangeboden kreeg. Sinds het uitdoven van de coronacrisis, was de journalistiek op zoek naar nieuwe sensatie, en die hadden ze gevonden in hun bedrijf. Menig verslaggever was ervan overtuigd dat er heel wat jobs zouden sneuvelen, en dus stond Els de loodzware taak te wachten om boven op de verwachte communicaties, ook nog eens het mediabeeld bij te passen. Verschillende werkweken met meer dan tachtig uren achter haar bureau en voor de televisiecamera’s, begonnen stilaan hun tol te eisen. Deze vakantie was dus exact wat ze nodig had. Haar mobiel en laptop had ze heel bewust in België achter gelaten, die zou ze de komende tien dagen niet nodig hebben. Haar ouders kon ze bereiken via haar hotelkamertelefoon en verder was er niemand op deze hele wereld die haar deze periode zou missen. Hoe zielig het voor sommigen ook mocht klinken, Els was perfect tevreden met haar situatie. Ze was een ‘happy single’, zoals men zegt. Getrouwd met haar job, en daardoor geen tijd om te investeren in een relatie en een toekomst met een man. Trouwen sprak haar niet meteen aan en kinderen hoefde ze niet meteen. Hoewel ze dolverliefd was op de kinderen van haar broer, was ze ook telkens weer opgelucht wanneer haar broer weer met de kinderen huiswaarts ging, of wanneer zij de deur van zijn huis achter zich dicht kon trekken en het helse lawaai dat erbij hoorde achter zich liet. Nee, er waren meerdere redenen waarom ze nooit aan kinderen zou beginnen, en één daarvan was het geduld dat haar ontbrak dat essentieel is om hen op te voeden zonder hen te vermoorden. Ze was een vrijgevochten vrouw, iemand die iets wilde betekenen in de wereld, iets wilde bereiken, en aan diezelfde wereld wilde tonen dat ook vrouwen succesvol en terecht aan de top kunnen staan. Ze zou haar vader lik op stuk geven, hem tonen dat ze al die studies ook waard was geweest en dat zij als vrouw evenveel kon bereiken als haar broer. Verdorie, ze stond nu al verder dan hem. Ze wordt door een stewardess vriendelijk uit haar gedachten gerukt en merkt op dat ze als één van de weinigen nog in het toestel zit. Met een brede glimlach bedankt ze de jonge vrouw, staat op en neemt haar handtas uit de opbergruimte boven haar. Met een kalme tred wandelt ze naar de bagagebanden. Een half uur later zit ze in haar taxi die haar door het drukke verkeer heen naar haar hotel voert. 

De tweede dag van haar vakantie loopt stilaan ten einde. Languit ligt Els ontspannen op de loungezetel op het strand, onder een parasol van stro en met een heerlijke cocktail in haar handen. Hoewel ze zelden alcohol drinkt, lijkt het onder de Spaanse zon één van de weinigen verwennerijen die ze zich wat graag toestaat. Niet dat ze gisteren dronken was en die intentie heeft ze ook vandaag of de komende dagen niet. Een cocktail af en toe moet toch kunnen, op vakantie. Ze zet het halfvolle glas op het bijzettafeltje naast haar en neemt het boek weer vast dat ze aan het lezen is. Vanmorgen had ze al een eerste roman uitgelezen en nu de tweede dag stilaan naar de vooravond liep, bleek ook haar tweede roman niet veel pagina’s meer voor haar te onthouden. Ze had maar vijf boeken meegenomen om het gewicht in haar koffer nog enigszins te beperken en kreeg stilaan spijt dat ze haar Kindle niet had ingepakt. Ze liet haar ogen weer over de pagina’s glijden en liet zich meevoeren naar het Zuiderse Amerika en het jonge koppel dat hoe langer hoe meer naar elkaar toe groeide, ondanks de spanning van een drugsbaron die jacht op haar maakte. Een vreemd gevoel maakt zich plots eigen van haar lichaam en vanuit haar ooghoek vangt ze een onbekende man die haar lijkt aan te kijken. Ze houdt haar vinger onder de zin waar ze gebleven is en richt haar blik op in de richting van de glurende ogen. Een knappe man, ze schat hem voorin de dertig, kijkt haar ongegeneerd aan. Wanneer hun ogen kruisen, gooit hij haar een knipoog en een schalkse glimlach toe. Ze trekt haar wenkbrauwen licht gedegouteerd omhoog en gaat meteen verder met lezen. Wat denkt die wel niet? Jezus, wat zijn mannen toch doorzichtig en dwaas. Geen wonder dat ik er geen moet. Wie heeft daar nu een boodschap aan?

Die avond geniet ze van een heerlijke paella in het restaurant van haar hotel. De tafels staan verspreid over een ruim terras op een fijn ingerichte binnenkoer, met terracotta bloempotten en prachtige planten, aangevuld met idyllische lichtsnoeren die over de hoofden hangen. Overal zitten verliefde koppels en jonge gezinnen rondom haar. Dit is een van de weinige momenten dat ze een aangenaam gezelschap mist. Iemand waarmee ze kan praten, de gebeurtenissen van haar dag kan delen en haar toekomstplannen mee kan bespreken. Ze besluit om na haar wandeling haar moeder op te bellen, wetende dat ze met haar gemakkelijk een uur en langer kan praten. Zachtjes schuift ze haar stoel naar achteren en verlaat ze het restaurant langs een zijpoort, dat via een gangetje uitkomt op een hoofdstraat die naar het strand leidt. Eenmaal aan het strand toegekomen, maakt ze haar sandalen los en neemt ze in haar hand. Het hete zand van na de middag is intussen afgekoeld en verdraagzaam aan haar blote voeten. Aan de waterkant rolt ze haar lange zomerrok tweemaal omhoog, zodat ze met haar voeten tot haar enkels langs het heen en weer komende water kan schrijden. In de verte gaat de heldere hemel stilaan over in een felle oranje en paarse gloed, de zon verlaat bijna deze kant van de aardbol om de maan haar kans te geven om te schitteren aan een heldere hemel. Verder op het strand spelen enkele jongeren voetbal op een geïmproviseerd veld, twee campingstoelen doen telkens dienst als de palen van het doel. In hun ontblote bovenlijven worden ze wat te graag toegejuicht door de jonge meisjes die naast het veld supporteren. De winkels en horecazaken langs de wandelpromenade steken één voor één hun sfeerverlichting aan en in de verte hoort ze de gemengde geluiden van muziek, gelach en gepraat op de vele terrassen. Na een tweetal kilometer valt haar oog op een eenzaam bankje dat op de rand van het strand aan de wandelpromenade grenst en ze besluit om even tot rust te komen voordat ze omkeert en weer naar haar hotel gaat. Ze legt haar sandalen naast haar op de bank en schuift onderuit, haar voeten legt ze omhoog op de betonnen omheining die de wandelpromenade van het strand scheidt. De lucht kleurt donkerder hoe meer de schemeravond overgaat in de nacht. 

Met haar hoofd in haar nek, staart Els naar de vele sterren die tevoorschijn komen aan de nachtelijke hemel. Het geluid van de kabbelende golven wordt overstemd door de vele indrukken vlak achter haar. Een danscafé met de deuren wagenwijd open, gesprekken die aan- en aflopen, een straatmuzikant even verderop. Ze sluit haar ogen en ademt de Spaanse zeelucht vol in haar longen. Even weet ze het gewemel achter haar buiten te sluiten terwijl ze enkele keren diep naar haar buik in- en uitademt. Ze wordt uit haar ontspanning gehaald door het gevoel van beweging vlak naast haar. Langzaam opent ze weer haar ogen terwijl ze gelijktijdig haar long rustig leegblaast in een diepe zucht. Ze kijkt naast zich en recht in de vriendelijke ogen van een Spaanse man. Die Spaanse man. Dat is die van… Die zag ik toch op het strand? 
‘Buenas noches.’ Zegt de man vriendelijk. Ze knikt en richt haar blik weer naar de donkere zee voor haar. ‘No habla Espanol?’ Dit keer kijkt ze hem vragend aan.
‘No, I do not speak Spanish. And I have no interest to getting to know you.’ Bijt ze voorzichtig van zich af. Met een vriendelijke grijns, richt de man zijn blik net als zij daarnet op de zwarte leegte voor hen. Ze kan het niet nalaten hem aan te blijven kijken. Een minuut later richt hij zich weer tot haar.
‘Then why do you keep looking at me?’ Lacht hij. Rustig draait hij zich wat meer naar haar toe. Zijn Engels klinkt bijna vlekkeloos. 
‘Zijn alle Spanjaarden zo rechtoe, rechtaan?’ Vraagt ze hem uitdagend.
‘Alleen wanneer we iets zien wat we echt willen. Iets wat ons aantrekt, ons roept, ons raakt tot in het diepst van onze ziel.’
‘En hoe kan je dat nu weten na een enkele blik?’ Nonchalant haalt hij zijn schouders op. 
‘Wat ik weet, is dat ik jou vanmiddag zag, en nu werd mijn blik opnieuw naar jou toe getrokken. Dit heb ik nooit eerder meegemaakt, en ik wil wel ontdekken waarom dat zo is.’
‘Mooie openingszin. Hoe vaak werkt die ook echt?’ Reageert ze sarcastisch. 
‘Geen idee, het is de eerste keer dat ik dit voel, meemaak en zeg.’ Zijn ogen lijken haar oprecht aan te kijken. ‘Waarom ben jij zo defensief?’
‘Als vrouw alleen op vakantie in het Spaanse Zuiden? Waarom zou ik niet defensief zijn?’
‘Daar heb je een punt.’ Beaamt hij. ‘Weet je, ik heb een voorstel. Laat me met jou meewandelen tot aan je hotel. Enkel langs de promenade. Ik heb geen idee hoe ver je nog moet, maar ik hoop dat je op strand in de buurt van je hotel lag. Dat betekent dat ik twee kilometer heb om je te overtuigen. De promenade is druk genoeg, er kan je niets overkomen. Als je na de wandeling nog steeds defensief bent, dan laat ik je.’ Even laat ze zijn woorden tot haar doordringen. Meent hij dit nu? Wil hij haar echt naar haar hotel wandelen? Ondanks haar weerstand, voelt ze ergens iets opborrelen, een klein stemmetje dat haar toefluistert toe te zeggen. En hoewel ze ervan overtuigd is zijn aanbod af te slaan, hoort ze zich zeggen; ‘Enkel de promenade, geen meter verder.’ Ze schudt haar hoofd wanneer ze meteen opstaat en aangeeft dat het meteen tijd is om aan die wandeling te beginnen. 

Zenuwachtig bekijkt Els zich in de spiegel van haar hotelbadkamer. Na de wandeling van twee kilometer, wist Eduardo haar te overtuigen met hem mee uit eten te gaan. Het leek wel alsof er iemand anders bezit had genomen van haar lichaam. Iets wat ze anders nooit zou doen, uitgaan met een man die ze niet kende, bovendien in een onbekend land. Waar was ze toch mee bezig? Ze strijkt met haar handen langs haar buik en zijde om haar jurk wat rechter te trekken, alsof dat wat uithaalt. Ze controleert haar make-up een laatste keer voordat ze het licht uitknipt, haar handtas neemt en naar de wandelpromenade gaat, waar ze vanavond afgesproken hebben. Hij beloofde haar een restaurant op de promenade, zodat ze zich veilig zou voelen. Attent was hij zeker en vast. Zodra ze het einde van de straat nadert, ziet ze hem meteen staan. Hij draagt een donkerblauwe chinobroek met een wit hemd met korte mouwen. Zijn gitzwarte haren heeft hij met gel in een nette zijplooi gekamd. Hoe meer ze haar ogen over zijn lichaam en gezicht laat gaan, hoe meer ze toe moet geven dat hij een knappe, aantrekkelijke man is. En ondanks het feit dat ze een ‘happy single’ is, heeft ook zij af en toe haar verlangens en behoeften. Zijn blik kruist die van haar en ze ziet hoe hij scherp inademt. Zijn glimlach wordt breder en zodra ze hem nadert, draait hij in een hoek van vijfenveertig graden voor haar en steekt hij uitnodigend zijn elleboog voor haar uit, een gebaar dat ze aanneemt door haar hand erdoor te steken. Zij aan zij wandelen ze langs de promenade voorbij verschillende terrassen, café’s en souvenirwinkeltjes die stilaan afsluiten. Na een kleine kilometer gebaart hij met zijn vrije hand naar een restaurant op de hoek van een straat.
‘Ik heb een tafel voor ons gereserveerd.’ Zegt hij zachtjes. Ze volgt hem, haar arm nog steeds in de zijne gehaakt, naar de entree van het restaurant. In het Spaans geeft hij aan de hostesse aan dat hij een tafel geboekt heeft, waarna ze haar door het restaurant naar achter volgen. Even krijgt Els het benauwd, niet wetende wat hij daarnet heeft gezegd of waar ze zich exact bevindt. Ze controleert haar iWatch en hoopt dat de batterij voldoende is opgeladen en dat haar ‘Vind mijn locatie’ goed is ingesteld. Opgelucht haalt ze adem zodra ze door een achterdeur op een prachtige binnenkoer terecht komen. Enkele tafels staan over de koer verspreidt, twee andere koppels zitten innig aan twee van de tafels. De hostesse begeleidt hen naar een tafeltje in een hoek, vlak naast een klimplant. Op de tafel branden reeds drie kaarsen die in een gouden houder bij mekaar staan en aan de muren hangen kleine lampionnen. Op de koer staan twee oude straatlampen die voor extra verlichting zorgen. Aangenaam verrast neemt ze plaats tegenover Eduardo, die haar stoel voor haar naar achter schuift als een echte gentlemen. Dit is te mooi om waar te zijn. 

Vier etentjes, een gezellige namiddag op het strand en eindeloos veel gesprekken later, staat Els voor haar laatste avond in Spanje. Eduardo wist haar vertrouwen geduldig te winnen en vanavond had hij haar meegenomen naar een kleine bar in een dorp verderop het land in. Ze genoot er van de typische Spaanse sfeer en hij vertaalde galant ieder gesprek voor haar. Ze maakte kennis met twee geweldig toffe vrouwen, één ervan bleek Eduardo’s zus te zijn, de andere een jeugdvriendin waarmee hij ooit in de klas heeft gezeten. Beiden spraken ze vol lof over hem, hun Engels gebrekkiger dan het zijne. Intussen leerde ze dat hij een aandelenhandelaar is, en voor zijn job regelmatig naar Madrid en soms ook naar het buitenland moet. Ondanks zijn jonge leeftijd en beloftevolle carrrière, raakte hij uitgeblust in zijn huidige functie en overwoog hij een aanbod dat hij een aantal weken geleden had gekregen. Een lokaal bankkantoor was op zoek naar een nieuwe directeur, aangezien de huidige directeur op het einde van dit jaar op pensioen zou gaan. Ze vonden Eduardor een perfect profiel om de functie te vervullen, en hij was op zoek naar iets meer stabiliteit. Sinds kort verlangde hij naar een gezin, de vrouw van zijn dromen, en hij was ervan overtuigd dat hij haar de voorbije dagen gevonden had. Els liet zich niet inpalmen door die loze woorden, ervan overtuigd dat hij zich een weg zocht naar een beter leven in België. Nu zat ze met hem op het terras van het kleine cafeetje, genietend van haar laatste nacht en de heldere sterrenhemel.
‘Mi amor, ik wil niet dat je vertrekt.’ Zegt met enige droefheid in zijn stem ‘Ik heb mezelf in jou verloren. Ook al geloof je me niet.’
‘Ik… Ik wil je wel geloven. Het is alleen…’
‘Alleen wat?’
‘Ik hoor zoveel verhalen. Weet je wel. Vakantieliefdes die zich een weg banen naar een nieuw leven in het Rijks Gods dat België heet.’
‘Oh nee. Echt niet. Ik zou het niet kunnen. Geloof me. Ik heb België al gezien. Brussel, Antwerpen. Het is me veel te druk. Dat is niet wat ik wil.
‘Wat wil je dan wel?’ Vraagt ze hem nieuwsgierig.
‘Ik wil jou hier. Bij mij. Voor altijd.’ Met zijn ellebogen op zijn bovenbenen, leunt hij naar voren. Zijn gezicht stopt op slechts luttele centimeters van het hare.
‘Mijn grootste wens is een leven met jou. Hier. Dat, en een kus van jou.’ Zucht hij zachtjes. Met een lichte, pijnlijke druk op haar borstkas, ademt Els zwaar uit, haar ogen op zijn lippen gericht. Haar tong likt langs haar lippen, waarna ze een brok in haar keel wegslikt. Eduardo overbrugt de laatste centimeters en drukt teder zijn lippen op de hare. 

Zenuwachtig geeft Els de telefoon terug aan Eduardo. Ze stuurde zonet een bericht naar haar beste vriendin, met daarin Eduardo’s naam, het merk en model van zijn auto, inclusief zijn nummerplaat, het adres dat hij haar heeft opgegeven en een foto van zijn identiteitskaart. Ze kon niet voorzichtig genoeg zijn, toch? Ze neemt zijn hand terwijl hij opstaat en volgt hem naar zijn auto, die hen naar zijn huis voert. Zodra de voordeur achter hen sluit, neemt hij haar vurig vast en drukt haar tegen de deur. Zijn mond verslindt haar lippen. Gewillig biedt ze hem toegang, waarna haar tong met de zijne dueleert. Zijn handen strelen langs haar lichaam, zijn mond verlaat de hare en trekt een reeks kussen langs haar kaaklijn naar haar nek. 
‘Verdomme, je bent nog lekkerder dan ik dromen kon.’ Hij ademt haar geur in en blaast zwaar uit. Met zijn handen onder haar kont, grijpt hij haar dichter tegen zich aan. Met een vlotte beweging heft hij haar omhoog, haar benen slaan om zijn heupen en zijn stijve duwt door hun kleding heen tegen haar heuvel. Behendig wandelt hij langs zijn woonkamer naar een gang die naar zijn slaapkamer leidt. Naast zijn bed zet hij haar weer op haar voeten en ontknoopt hij zijn hemd. Met haar handen streelt ze onder de witte stof over zijn schouders, waardoor alles in een klein hoopje op de grond rond zijn voeten valt. Aangemoedigd door het vuur dat hij in haar ogen ziet, stroopt hij haar schouderbandjes naar beneden en ontbloot haar naakte bovenlichaam. Hij neemt haar borsten in zijn handen en kneed haar, zijn duimen over haar tepels strelend. Hissend staat ze voor hem, haar tong trekt een spoor van zijn sleutelbeen langs zijn hals naar het uitdagende oorlelletje. Met zijn vingers streelt hij uitdagend langs haar buik naar de rand van haar slipje. Het kleine beetje stof belandt meteen op de grond. Kussend duwt hij haar zachtjes naar achter. Els valt op haar rug op zijn bed en aanschouwt zijn prachtig gebeeldhouwde lichaam. Met hun ogen in mekaar vastgehaakt, ontknoopt hij zijn broek en duwt het teveel aan stof van zijn lichaam. Zijn fiere lul staat prachtig omhoog en Els ademt hongerig de lucht in die ze nodig heeft. Op haar ellebogen duwt ze zich weer omhoog, haar blik wisselend tussen zijn ogen en stijve pik. Met haar ene hand omklemt ze het prachtstuk, met haar tong likt ze de druppel voorvocht op die bovenop zijn eikel parelt. Haar hand trekt zijn voorhuid mee naar beneden terwijl ze haar lippen om zijn eikel zet en haar mond over zijn schat laat zakken. Ze hoort hem scherp inademen, zijn hand stevig in haar lange haren. 
‘Do-Don’t. Ik hou… hou het niet lang vol zo.’ Hij trekt haar hoofd naar achteren en duwt haar opnieuw op haar rug. Uitdagend kijkt ze hem aan. Eduardo haalt blijkbaar het slechtse en beste tegelijk in haar naar boven. Voorzichtig kruipt hij tussen haar benen op het bed en legt één been over zijn schouder, voordat hij zijn hoofd naar haar heuvel laat zakken. Met zijn tong likt hij behendig langs haar clitoris. Een rilling trekt langs haar rug. Ze gooit haar hoofd naar achteren wanneer hij haar opnieuw en nog eens likt. De man is goddelijk. Zijn vingertoppen trekken een verleidelijk spoor langs haar dijnen naar haar lies en zijn duim wrijft uitdagend langs haar natte ingang. Voorzichtig brengt hij een vinger bij haar naar binnen, zijn mond haar clit beroerend. Een tweede vinger volgt en al snel vindt hij haar intiemste plekje. Zijn vingers in en uit haar stotend, likt hij haar naar een ongekend orgasme. Wanneer alle weerstand uit haar lichaam wegebt, voelt ze het orgasme over haar lichaam heen rollen. Ze schreeuwt haar verlossing uit en begint ongeremd te lachen van de vrijgekomen emoties. Wanneer ze even later terug neerdaalt uit haar hemel, voelt ze hoe Eduardo boven haar hangt en even verder grijpt. Met zijn knieën tussen haar benen, houdt hij een vierkante verpakking voor haar.
‘Ben je zeker?’ Vraagt hij om haar bevestiging. 
‘J-ja. Ik wil jou.’ Hunkert ze naar meer. Met zijn tanden scheurt hij de verpakking open en rolt het condoom om zijn stijve. Hij lijnt zichzelf tegen haar natte opening en schuift voorzichtig bij haar binnen.
‘Verdomme, jij bent…’ Stamelt hij. ‘Heerlijk. Goddelijk.’ Zijn ademing is zwaar en versnelt zodra ook zijn stoten versnellen. Wanneer hij zijn eigen orgasme voelt naderen, reikt hij met zijn hand tussen hun lichamen in en beroert hij opnieuw haar clit. Het is alles wat Els nodig heeft om opnieuw over haar rand heen te vliegen en ditmaal neemt ze Eduardo met zich mee. 

Zes maanden later…

Voor de derde keer is zes maanden, zit Els in het vliegtuig richting Malaga. Sinds haar thuiskomst, hield ze dagelijks contact met Eduardo. Iedere maand maakte ze tijd om mekaar te zien. Hij kwam al drie keer naar België gevlogen en maakte kennis met haar ouders en haar beste vriendin. Hij deed zelfs de moeite om een beetje Nederlands te leren, iets wat een nog diepere indruk op haar naliet. Een week geleden begon hij in zijn nieuwe positie als bankdirecteur en eergisteren stuurde hij haar een vacature toe. Een lokaal bedrijf in Malaga is op zoek naar een nieuw PR-manager met een goede beheersing van de Engelse taal. Hoewel het snel lijkt te gaan, overweegt ze het aanbod om te solliciteren voor de functie. Nooit eerder had ze eraan gedacht haar tevreden leven in België op te geven voor het onbekende in Spanje. Wat ze Eduardo straks zou vertellen, is dat er volgende week een makelaar langskomt om haar appartement te schatten. Zodra ze een goede prijs krijgt, zou ze haar eigendom verhuren en haar inboedel naar Spanje verzenden, net wat hij haar vorige maand had gevraagd. Zodra ze voelt dat het vliegtuig zijn landing begint in te zetten, beginnen de vlinders in haar buik nog harder dan gewoonlijk te fladderen. Ja, dit is haar bestemming.